dinsdag 16 augustus 2011

Trucage of niet?

Mijn vorige blog (over het op pad gaan om met een vooropgezet plan foto's te maken) deed me denken aan een foto die ik in mei 2009 heb gemaakt. Geïnspireerd door andere fotografen die door middel van trucage met Photoshop objecten konden laten zweven kreeg ik het idee om zelf ook zo'n 'magische' foto te maken. Dat moest dan een foto worden waarop een tovenaar een gloeiende bol tussen zijn handen laat zweven.

Zo gezegd, een flinke tijd later pas gedaan. Hoe krijg je een bol zo ver dat 'ie tussen je handen gaat zweven? Daarvoor moet je hem ofwel ophangen aan een draadje, ofwel laten leunen op een standaard, waarbij je dan achteraf de ondersteuning wegpoetst in een fotobewerkingsprogramma. Bijvoorbeeld door vanaf een statief twee vrijwel identieke foto's te maken: één met de bol + draad/standaard, en één zonder. Daarna plak je het gedeelte van de foto zonder bol + draad/standaard waar zich op de andere foto de bol + draad/standaard bevinden, over de foto met bol + draad/standaard heen (kan je het nog volgen?). Omdat de twee foto's verder identiek zijn, zie je geen rare randjes van het gedeelte dat je plakt. Het loopt naadloos over in de andere foto.

Een tovenaar laat zijn magische bol zweven.


Zo doen de meeste fotografen het. Ik deed het iets anders.

Ik liet de bol (gepolijst groen jadeiet) rusten op een kleine, smalle LED-lantaarn. Deze lantaarn stond met zijn achterkant op tafel in een soort voetje waardoor hij niet omviel.
Eén klik op de aan-uitknop van de lantaarn en de magische bol geeft licht. Dat licht valt dan mooi op de handen van de tovenaar.
Camera op statief, timer aan en beide handen naast de bol gedurende 1,3 seconden stil houden. Voilà!

Ja, ik moest wel een stuk of 10 foto's maken voordat ik tevreden was over de (on)zichtbaarheid van bewegingsonscherpte in mijn handen. Maar dan heb je ook wat.

De onderkant van de lantaarn en een gedeelte van het voetje waren nu nog wel vaag zichtbaar op de foto, maar die waren vrij eenvoudig weg te poetsen met het 'burn'-tooltje in Photoshop. Zo had ik met betrekkelijk weinig moeite en betrekkelijk veel plezier best een betrekkelijk mooie foto gemaakt!

Foto's schieten in kleurige ochtendgloed

De foto die bovenaan dit blog staat heb ik op een koude oktoberochtend in 2009 gemaakt. Gewapend met camera en statief was ik voor dag en dauw op om een paar mooie plaatjes te schieten. Als de nacht namelijk koud is geweest en het weer verder helder, dan kan de tijd vlak voor zonsopkomst namelijk wel eens heel mooie kleuren opleveren.

En dat was dus ook zo.

Hiernaast nog zo'n mooi exemplaar (mag je dat zeggen van je eigen foto's? Ja, dat mag af en toe best) dat inmiddels al weer een tijdje op canvas bij ons in de woonkamer hangt.

Op de foto hiernaast kan je als je goed kijkt een vroege visser zien zitten. Ook zie je twee eenden voorbijdrijven, en als je echt je best doet dan komen er ook ineens een paar koeien uit de grondmist tevoorschijn.

Ik zou dat eigenlijk vaker moeten doen: er op uit trekken om gericht bepaalde foto's te gaan maken, in tegenstelling tot wandelen of fietsen waarbij ik dan af en toe ook nog een foto maak. Maar je weet hoe het gaat, hè? Dan zijn er nog 10.000 andere dingen die gedaan moeten worden, en als ik dan eens een keer niets te doen heb, dan is dat ook wel weer lekker. Dus geniet ik maar van die bijzondere zeldzame momenten dat ik met mijn camera op foto-avontuur ben.

maandag 15 augustus 2011

In Noord-Brabant is het mooi fietsen maar het blijft opletten geblazen

Dat je in Noord-Brabant kan fietsen wist ik al langer. Ook dat je er mooi kan fietsen. Sinds gisteren weet ik ook dat je er heel eenvoudig kan verdwalen terwijl je een schijnbaar eenvoudige uitgepijlde route volgt.

Het plan was eenvoudig: met de trein naar Tilburg, vier fietsen huren op het station en gewoon de van tevoren uitgestippelde knooppuntenroute volgen. Wij hadden een velletje papier bij ons met daarop de volgende nummers: 64 - 61 - 10 - 9 - 8 - 71 - 69 - 68 - 61 - 65 - 66 - 76 - 75 - 77 - 35 - 34 - 9 - 10 - 61 - 64. Deze route (het plan) komt grotendeels overeen met de gele route op het plaatje hieronder (de uiteindelijke route).

Het eerste probleem diende zich al meteen aan: waar bevond zich ons eerste knooppunt? Niet op het station! Gelukkig had ik onthouden dat we in westelijke richting moesten starten en kon ik beredeneren dat het westen die kant uit was. Zo vonden we inderdaad al gauw knooppunt 64. Maar toen! We misten het bordje 'knooppunt 61: linksaf slaan', al vonden we wel een andere verwijzing naar dat knooppunt (vanuit een andere richting). Vol goede moed verder, en het eerstvolgende bordje vertelde ons dat we voor knooppunt 62 rechtsaf moesten slaan. Knooppunt 62? Waren we niet op zoek naar 61? Na een kilometer zoeken besloten we dat het nummer verkeerd op het bord geplaatst moest zijn en dat we dus tóch rechtsaf moesten. En inderdaad, een paar honderd meter verder stond een bordje dat aangaf dat we onderweg waren naar knooppunt 61. Hèhè!

Daarna reden we al snel de bossen in, richting het zuiden. Bij knooppunt 68 was er even enige consternatie: moesten we hierna wéér naar knooppunt 61? Hadden we het thuis verkeerd genoteerd? Een korte blik op de kaart op het paneel langs de weg leerde ons echter dat het een ander knooppunt 61 was. Tja.

Rustig trouwens, hier in het Brabantse. Waar waren al die andere mensen op deze zondag? Hadden ze zich laten afschrikken door de donkere wolken? In Tilburg zelf hadden we nog wel een flink aantal hardlopers gezien, maar daarna was het stil geworden.

Na knooppunt 35, vlakbij Goirle, zouden we een klein stukje van de officiële route af, door het dorpje Riel moeten fietsen. Maar na knooppunt 35 volgde een andere route dan was ingetekend op de routekaart: de nieuwe route ging slingerend over kasseien en zandwegen, waardoor de oriëntatie enigszins bemoeilijkt werd. Daardoor bogen we te vroeg van de knooppuntenroute af en kwamen we in Goirle uit, nog steeds denkend dat we goed zaten (in Riel). Langzaam werd ons duidelijk dat er iets toch niet helemaal klopte....

Uiteindelijk zijn we toen in het zuiden van Tilburg de stad binnengereden, terwijl het plan was om in het westen langs de stad af naar het noorden te rijden en daar via de heenweg weer terug naar het station. Omdat de wolken nu toch wel érg dreigend op ons afkwamen spoedden we ons naar het eindpunt, om ons nog net in de laatste 500 meter nat te laten regenen.

O ja, nu hebben natuurlijk nog een moraal nodig! Eens even denken. Neem altijd een knooppuntenplattegrond mee. Of: maak onderweg een digitale foto van een knooppuntenplattegrond. Of: het maakt niet uit als je verdwaalt, het is overal mooi. Zoiets.